Rubiek: Shos vertrekt 9

Mart barst los. “Eind november ben ik gestart met de opleiding Skilehrer Anwärter bij het Tiroler Skilehrerverband.  Jeetje wat was dat leuk! Ik zat tussen alleen maar Oostenrijkers. De Ausbildungsleiters waren ontzettend kritisch, zowel op de theorie als op je ‘eigen kunnen’. Het was veel skiën, trainen en de lesvaardigheid aanleren. Al met al een prachtige week en gelukkig mag ik me nu skileraar noemen: ik heb mijn Anwärter gehaald.”, vertelt Mart trots.

Lesgeven
Afgelopen periode heb ik al lekker lesgegeven in de reguliere lessen van de skischool hier in de buurt. Het contact is ontzettend leuk. Ik heb ze uiteraard geïnformeerd over onze plannen”. “En we krijgen nu ook de eigenaar enthousiast”, zegt Sylvia verheugd. “Hadden we nu geen Corona dan, draaiden we nu een zitski-pilot met de skischool en Mart en een zitski van een fabrikant hier vlakbij. Ik had de zitski al opgehaald met de auto, maar die heb ik net voordat ik in quarantaine moest onverricht ter zake teruggebracht.

Prioriteit bij de meiden
De pilot kan toch in de tijd doorgeschoven worden? “Het wordt een uitdaging de pilot nog te doen. We gaan in de voorjaarsvakantie namelijk weer terug naar Nederland verhuizen, vertelt Mart. Het hoge woord is er uit. “Het is de enige juiste beslissing die we kunnen maken. En we staan er ook 100% achter. Het is goed”, zeggen Mart en Sylvia in koor. “We hebben tot aan de kerst alle mogelijkheden bekeken voor onze Fleur. We hebben veel nagedacht en alsnog met veel mensen gesproken, maar het Oostenrijkse systeem gaat de aankomende jaren gewoon niet veranderen. Dat zou betekenen dat Fleur een paar jaar bijna geen therapie en begeleiding krijgt. Dat is niet goed voor haar, het heeft een te grote impact op haar welzijn. En heel simpel: onze meiden gaan boven alles!”, zegt Mart.

Duits denken
Sylvia gaat verder: “Met de kerst hebben we het besluit genomen en met de kinderen gesproken. Die waren erg verdrietig, want ook zij geloven in onze droom. De middelste had het zwaar, zij wil echt in Oostenrijk blijven wonen. De oudste wil eigenlijk ook blijven, maar zij realiseert zich beter al wat de impact voor Fleur is, dus is terug naar Nederland ook goed. Het verbaast ons zo, hoe bijzonder snel kinderen zich aanpassen aan een nieuwe situatie. De meiden hebben vriendinnetjes en praten al zo rap Duits met elkaar. De middelste speelt al in het Duits als ze haar eigen verhaal maakt. Soms weten ze de Nederlandse woorden al niet meer. Hoe jammer ook want hoe mooi waren we op weg?”

Mart en Sylvia weten ook hier weer een positieve draai aan te geven. Sylvia: “Iedereen vindt het ontzettend jammer, maar het voelt goed voor ons. Er zijn immers meerdere wegen die naar Rome leiden, toch?”. Mart vult aan: “Ik heb de skischool gesproken en we gaan de pilot met de zitski gewoon doen. Hoe dan ook. We merken wel doordat ik er mee bezig ben, we de Oostenrijkse leraren ook aansteken. Er zijn ideeën om met een groep de Oostenrijkse Aangepast Skileraar opleiding te doen.”

“We hebben een droom, die gaan we zeker volgen. Lukt het niet linksom, dan doen we het rechtsom. We zijn samen nog net zo enthousiast. En gaan er alles aan doen om onze droom vanuit Nederland waar te gaan maken. Het wordt alleen een iets andere insteek. Hoe en wat? Eerst maar een huis vinden en de kinderen naar school”, aldus Mart en Sylvia. “Maar Stichting Alpbeleving gaat gewoon door.”